Kamieniecka

Prace hodowlane nad wytworzeniem polskiej owcy długowełnistej odmiany kamienieckiej zapoczątkował w 1954 r. prof. Stanisław Jełowickiw stadach Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej Susz. Z prymitywnego materiału żeńskiego ówczesnej owcy pomorskiej, przy użyciu tryków rasy texel lub leine oraz kent, a następnie poprzez kojarzenie mieszańców, wytworzono owcę długowełnistą o wysokich walorach produkcyjnych, odporną na warunki środowiskowe, doskonale wykorzystującą pasze. Jest to owca użytkowana w kierunku wełnisto–mięsnym i wełnisto–plennym. Uwzględniając fakt, że wszystkie stada owiec długowełnistych na terenie północno–wschodniej Polski powstały przy użyciu tryków tej odmiany, a wiele nowych stad utworzono z wyselekcjonowanego materiału żeńskiego, uznano Państwowy Ośrodek Hodowli Zarodowej w Suszu za kolebkę owcy kamienieckiej.

Równolegle do prac w Suszu nad wytworzeniem stad owiec tej odmiany pracował w Rolniczym Zakładzie Doświadczalnym Pozorty, a następnie także w RZD Zajączki oraz PGR Rutkowice prof. Aleksander Martyniak, a od lat siedemdziesiątych także młodsi selekcjonerzy. Ostatecznie w 1972 roku prof. S. Jełowicki podał opis wytworzenia i nazwę „odmiana kamieniecka polskiej owcy długowełnistej” oraz jej charakterystykę.

Do 1991 r., zgodnie z regulaminem prowadzenia ksiąg owiec zarodowych (CSHZ w Warszawie, 1977), dla polskiej owcy długowełnistej odmiany kamienieckiej prowadzono centra hodowlane: wełnisto–mięsne (OHZ Susz) oraz wełnisto–plenne (SK Plękity i RZD Bałcyny — ZD Zajączki).