Wielkopolska

Owca wielkopolska wyhodowana została w latach 1948–1976 na podłożu populacji pierwotnej białej świniarki i świniarki uszlachetnionej kolejno: owcą wschodniofryzyjską, merynosem typu mięsnego i beriszonem, czyli tzw. owcy leszczyńskiej. W krzyżowaniu twórczym oprócz świniarki i owcy leszczyńskiej użyto merynosa polskiego i kenta. Celem tego krzyżowania było wyhodowanie owcy o dwukierunkowym, mięsno–wełnistym użytkowaniu, przeznaczonej do chowu zarówno w małych jak i dużych stadach, w warunkach mniej intensywnego systemu niż wymaganego dla chowu owcy merynosowej.

Prace hodowlane nad wytworzeniem rasy lokalnej zakończone zostały w 1976 roku otwarciem odrębnych ksiąg dla odmiany owca wielkopolska w ramach polskiej owcy nizinnej. Populacja owcy wielkopolskiej liczyła w tym czasie około 500 tysięcy sztuk, co dawało jej drugie miejsce po merynosie polskim. Liczne było też stado zarodowe tych owiec — 52,5 tys. maciorek zapisanych do ksiąg zwierząt zarodowych (14,3% wszystkich owiec zapisanych do ksiąg).